Ταξιδεύοντας, Από το ημερολόγιο της Κλειώς – Καταγραφή 2η... Χρώματα...

Εγώ και η θάλασσα, εγώ κι ο ουρανός. Μπλε και γαλάζιο… και στη μέση εγώ.

Πόσο μικρή νιώθω μέσα σε τέτοια μεγαλοπρέπεια, πόσο ασήμαντη, πόσο προσωρινή!

Ο ήλιος χαμογελώντας φωτίζει τον υπέροχο πίνακα. Χαμογελώ κι εγώ. Έγινα κομμάτι ενός ζωντανού πίνακα, είμαι ψηφίδα της θεϊκής τέχνης, ζώντας μέσα σ’ αυτή την τέχνη, νιώθω απίθανα μικρή. Μια τελεία, μια σταγόνα στον ωκεανό, ένα περαστικό τίποτα.
Ταυτόχρονα με συγκλονίζει η μεγαλοπρέπεια της Πλάσης, με κυριεύει. Με κάνει να πιστεύω πως είμαι τεράστια, δεν έχει όριο το βλέμμα. Νομίζω πως μπορώ ν’ αγκαλιάσω όλη τη γη. Εγώ κι η θάλασσα, εγώ κι ο ουρανός.

Κουράζεται ο ήλιος, αναλαμβάνει το φεγγάρι. Στην αλλαγή τους, αλλάζουν και τα χρώματα. Γίνεται χρυσοκόκκινη η θάλασσα,χρυσοκόκκινα τα σύννεφα, χρυσοκόκκινος ο ουρανός. Ίσως για αυτό οι άνθρωποι λένε ότι ο ήλιος αυτή την ώρα βασιλεύει. Ίσως επειδή αυτό το χρυσοκόκκινο – πορφυρό χρώμα, το φορούν βασιλιάδες.

Πόσα τέτοια ηλιοβασιλέματα μπορεί άραγε να κλείσει στην ψυχή του ένας άνθρωπος;

Το πορφυρό χρώμα δίνει τώρα τη θέση του στο μαύρο. Το χρώμα της μελαγχολίας και της περίσκεψης. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η νύχτα έχει τέτοια ομορφιά. Όταν η Έλλη και η Νέφη δεν κάνουν σκανταλιές στον Άρη το φεγγάρι, η φεγγαρόστρατα χωρίζει τη θάλασσα στη μέση. Ουράνια γεωμετρία! Νιώθω χαρά. Νιώθω πως οι ώρες που κοιμάμαι, είναι ώρες που χάνω γεύσεις ομορφιάς.

Που και που ένα παφλασμός κοντά στην «Κούλα», ένα παιχνιδιάρικο κύμα, ένα δελφίνι, μια φάλαινα, μια χελώνα…. κι άλλοι ταξιδευτές της ζωής και του ονείρου;

Στο σύμπαν δεν αρέσουν τα μυστικά…φτάνει να θες να τ' ανακαλύψεις.

Νυστάζω…

Καληνύχτα.