Ταξιδεύοντας, Από το ημερολόγιο της Κλειώς – Καταγραφή 4η... Η Λένα...

Η στεριά πλησιάζει, η Κούλα πηγαίνει αργά, αλλά σταθερά.

Θέμα χρόνου η άφιξή μου.

Αυτός ο χρόνος είναι μια ανθρώπινη ανακάλυψη κι έχει σαν στόχο μόνο τον υπολογισμό της φθοράς του ίδιου του ανθρώπου και των κατασκευών του. Στη συνέχεια κάτι χαρακτηρίζεται "παλιό" και "κοστίζει" λιγότερο! Δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό, ίσως επειδή εγώ είμαι πρακτικά άφθαρτη.

Από πρακτικά άφθαρτη βέβαια, έγινα λειτουργικά άχρηστη και πετάχτηκα στη θάλασσα.

Αλήθεια, ποιος αποφασίζει αν κάτι είναι άχρηστο ή όχι;

Αυτή τη συζήτηση την είχα με τη Λένα, τη φάλαινα. Η Λένα πολλές φορές έρχεται και με συντροφεύει τις νύχτες.

Η Λένα η φάλαινα

- Ποιος αποφασίζει λοιπόν Λένα, αν είμαι άχρηστη ή χρήσιμη; 

Η Λένα έκανε μια μεγάλη κατάδυση και μετά από λίγο ήρθε δίπλα στην Κούλα. Κάθε φορά που θέλει να σκεφτεί η Λένα, αυτό κάνει. Λέει πως ο κόσμος της σιωπής του βυθού, τη βοηθάει να συγκεντρωθεί και να σκεφτεί. Και σκέφτηκε ....

- Οι άνθρωποι αρέσκονται να μας χαρακτηρίζουν, να μας κατατάσσουν σε κατηγορίες. Είναι ο ευκολότερος τρόπος να μπορέσουν οι ίδιοι να καταλάβουν. Βέβαια κάνουν ένα μεγάλο λάθος. Βάζουν σαν μέτρο σύγκρισης αυτής της κατηγοριοποίησης, τον εαυτό τους. Δηλαδή:

Λένε, οι άνθρωποι, πως η καμηλοπάρδαλη είναι πολύ ψηλή. Μάλιστα!

Σε σύγκριση με ποιον; Με τι;

Με μια άλλη καμηλοπάρδαλη ή σε σύγκριση με τους ανθρώπους;

Λένε πως ο ελέφαντας είναι χοντρός! Μάλιστα, σε σύγκριση με ποιον; Πάλι με τους ανθρώπους!

Λένε πως εγώ, ως φάλαινα, είμαι τεράστια. Μάλιστα, σε σύγκριση με ποιον; Και πάλι με τους ανθρώπους.

Θα μπορούσα να σου φέρνω τέτοια παραδείγματα όλη τη νύχτα. Όμως, νομίζω πως μερικοί άνθρωποι διαφέρουν. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Ένας άνθρωπος που λέγεται, Ντ. Χ. Λώρεν, διαπίστωσε το ανόητο αυτής της διαδικασίας στο ποίημά του "Ποιος είναι αυτός";

Ποιος είναι αυτός;

-Ένας άνθρωπος φυσικά.

-Ναι, μα τι κάνει;

-Ζει και είναι άνθρωπος.

-Ναι, βέβαια! Μα θα πρέπει να εργάζεται. Κάτι θα πρέπει να κάνει.

-Γιατί;

-Επειδή φανερά ανήκει στις αργόσχολες τάξεις.

-Δεν ξέρω. Έχει πολύ ελεύθερο χρόνο. Και φτιάχνει πολύ όμορφες καρέκλες.

-Ε, να το λοιπόν. Είναι επιπλοποιός.

-Όχι, όχι!

-Ε, τότε θα είναι μαραγκός.

-Καθόλου.

-Μα, εσύ το είπες.

-Τι είπα;

-Ότι φτιάχνει καρέκλες και είναι μαραγκός.

-Είπα ότι φτιάχνει καρέκλες, μα δεν είπα πως είναι μαραγκός.

-Ωραία. Μήπως τότε είναι ερασιτέχνης;

-Ίσως! Αλλά θα’ λεγες το πουλί ή η τσίχλα είναι επαγγελματίας φλαουτίστας ή ερασιτέχνης;

-Θα’ λεγα πως είναι μόνο ένα πουλί.

-Κι εγώ είπα πως είναι μόνο άνθρωπος.

- "Και επειδή σε βλέπω κουρασμένη και πολύ προβληματισμένη, θα σου πω και το τελευταίο"....μου είπε η Λένα.

"Αυτή την κατηγοριοποίηση των πάντων οι άνθρωποι την ξεκινούν από τον ίδιο τους τον εαυτό. Από την ανάγκη που έχουν να διαφέρουν. Γι αυτό το λόγο θα ακούσεις πολύ συχνά από τους ανθρώπους τη φράση...."ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ"... θα σου μεταφέρω λοιπόν αυτούσιες και τις σκέψεις ενός συγγραφέα, του Λεο Μπουσκάλια, από το βιβλίο του: ”Να ζεις,να αγαπάς και να μαθαίνεις”

"Θεωρούμε το «εγώ» μας σαν κάτι ουσιαστικό, τον εαυτό που κατασκευάσαμε. Θα σας πω όμως μια αλήθεια, δεν τον κατασκευάσατε εσείς αυτό τον εαυτό. Άλλοι τον έφτιαξαν. Οι άλλοι σας είπαν ποιος πρέπει να είστε και ποιος όχι, πώς πρέπει να κινείστε, να μυρίζετε και να κάνετε τα περισσότερα πράγματα που κάνετε. […] Βγες από τον εαυτό σου και άφησέ τον εκεί. […] Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπουν μέσα σου τα νέα μηνύματα.

Ο εαυτός κατασκευάζει τεράστια τείχη γύρω του για «αυτο»προστασία. Αυτά τα τείχη τα ονομάζει πραγματικότητα. Οτιδήποτε δεν ταιριάζει μ’ αυτό που ο περιτειχισμένος εαυτός θεωρεί πραγματικό, δεν αφήνεται να περάσει από το τείχος∙ έτσι, όταν πια φτάνει μέσα η νέα αντίληψη, έχει γίνει αυτό που ήθελε από την αρχή.

Έτσι οι περισσότεροι από μας περνάμε τη ζωή μας βλέποντας μόνον ό,τι θέλουμε να δούμε, ακούγοντας μόνον ό,τι θέλουμε να ακούσουμε, μυρίζοντας ό,τι θέλουμε να μυρίσουμε, ενώ όλα τα υπόλοιπα παραμένουν απολύτως αόρατα. 

Όλα τα πράγματα βρίσκονται εδώ. Για να δούμε, το μόνο που χρειάζεται είναι να τα αφήσουμε να μπουν, να τα αγγίξουμε, να τα γευτούμε, να τα δαγκώσουμε, να τα αγκαλιάσουμε (το πιο ευχάριστο), να τα ζήσουμε όπως είναι–όχι όπως είμαστε εμείς.«Το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος, αλλά η απάθεια».

- Σε καληνυχτίζω...

- Καληνύχτα Λένα, σ' ευχαριστώ