Ταξιδεύοντας 5 - Ποιοι είστε εσείς; Ο Ρω, η Κλειώ, ο Μπο, η Ήρα

Σε συνέχεια...

...και ανοίγουμε...

...και βλέπουμε...

Καλημέρα!
Είμαι ο Ρω.

Με φωνάζουν έτσι επειδή τονίζω ιδιαίτερα την τελευταία συλλαβή στα ρήματα που τελειώνουν σε "ρω" και μου αρέσει πολύ να τα χρησιμοποιώ.

Μου αρέσει να «αποΡΩ«, και να «παρατηΡΩ» και αυτά τα δύο ρήματα με βοηθούν να μαθαίνω και να ξέΡΩ. Κάτι γαλλικά καπάκια από Perrier, με φωνάζουν «Γω«, επειδή μου αρέσει και να δημιουρΓΩ.

Έγινα μέλος της παρέας μια μέρα που βρισκόμουν στην παραλία της Ρω κι έφτιαχνα ιστορίες, δίνοντας φανταστικές μορφές στα βότσαλα. Το νησί αυτό είναι γνωστό στους περισσότερους Έλληνες, από τη Δέσποινα Αχλαδιώτη. Όλοι στην Ελλάδα την γνώρισαν σαν την «κυρά της Ρω».

Εκεί λοιπόν που καθόμουν στην παραλία, έφτασαν ένα ξημέρωμα τα παιδιά με την «Κούλα». Απόρησα και τους ρώτησα τι είναι,… πού πάνε. Γρήγορα γίναμε φίλοι και με πήραν μαζί τους. Θα ήθελα κι εγώ να ξέρω αυτά που έμαθαν στα ταξίδια τους, αλλά και να μοιραστώ μαζί τους, αυτά που δεν είδαν ακόμα.

Κλειώ

Ήμουν μέρες στη θάλασσα, Με νανούριζε το κύμα τα βράδια και με ζέσταινε ο ήλιος το πρωί. Μια μέρα που χάζευα την απεραντοσύνη της θάλασσας, χάρη στην απεραντοσύνη της ανθρώπινης ανευθυνότητας, όλα σκοτείνιασαν. Δεν κατάλαβα τι μου συνέβη.

Λίγες μέρες μετά τα κατάλαβα όλα. Με είχε καταπιεί ένα άλμπατρος, νομίζοντας πως ήμουν κάτι θρεπτικό. Δυστυχώς, όχι μόνο θρεπτική δεν ήμουν, αλλά αποδείχτηκα και καταστροφική για το πουλί. Το δύστυχο, πέθανε μέσα σε φρικτούς πόνους και με την απορία…..τι του συνέβη!

Όλα αυτά χάρη στους ανθρώπους!

Βρέθηκα λοιπόν σε έναν άγνωστο τόπο, στην άμμο, και γύρω μου βρίσκονταν κι άλλα καπάκια, κι άλλα νεκρά πουλιά. Καμιά φορά όταν βρίσκεται μόνος του κάποιος συνειδητοποιεί πόσο πιο χρωματιστή είναι ζωή του, ή πόσο ασπρόμαυρη! Φτάνει να κάνει μια κουβέντα με τον εαυτό του. Κι εκεί που ήμουν εγώ, από κουβέντα με τον εαυτό μου… άλλο τίποτα.

Σκεφτόμουν, έβλεπα, αναρωτιόμουν. Μόνιμη παρέα μου, τα άλλα καπάκια, τα άλλα μπουκάλια, τα άλλα απορρίμματα…. Όμως μέσα σ’ όλα αυτά, άκουγα. Τι άκουγα;

Τους ήχους του κόσμου, τον ήχο του αέρα, τα σφυρίγματα των δελφινιών και των φαλαινών, τους παφλασμούς των κυμάτων στην ακρογιαλιά, τους ήχους των πουλιών, Αυτοί οι τελευταίοι, πότε ήταν χαρούμενοι – όταν επέστρεφαν οι γονείς στα μικρά τους –, πότε ήταν παιχνιδιάρικοι, πότε ήταν τραγικοί. Τα άκουγα όλα.

Όλες τις φορές συνδύαζα αυτό που έβλεπα με αυτό που άκουγα. Μάθαινα! Το βράδυ είχα το καλύτερο πρόγραμμα τηλεόρασης του κόσμου! Τα αστέρια! Για σκεφτείτε να βρίσκεστε στην παραλία, να είναι νύχτα, να λάμπουν τ’ αστέρια, ν’ ακούτε το σκάσιμο των παιχνιδιάρικων κυμάτων στην αμμουδιά, τα άλμπατρος να γουργουρίζουν…. Κάτι τέτοιες σκηνές διαφημίζουν οι τηλεοράσεις σας. Αλλά χωρίς εμάς, χωρίς τα σκουπίδια που πετάει ο καθένας μέσα στην άβυσσο της άγνοιάς του, της καλοπέρασής του και της έλλειψης αγωγής του.

Εγώ λοιπόν και οι φίλοι μου, καταστρέφουμε τέτοιες σκηνές, χάρη σε σας.

Έπρεπε κάτι να κάνω. Όλοι οι ήχοι αυτοί με έκαναν να συνειδητοποιήσω το εξής. Οι ίδιοι ήχοι είναι σε όλες τις θάλασσες του κόσμου, σε όλα τα άλμπατρος του κόσμου, στις φάλαινες, στα δελφίνια….

Δεν μιλώ τη γλώσσα των άλμπατρος, αλλά καταλαβαίνω πότε είναι χαρούμενα, πότε κουρασμένα, πότε υποφέρουν, πότε ζευγαρώνουν…από τις φωνές τους, τη μουσική τους δηλαδή.

Αντιλαμβάνομαι πότε η θάλασσα είναι αγριεμένη, πότε ήρεμη, ή πότε ο αέρας είναι θυμωμένος, από τη «μουσική» τους.

Καταλαβαίνω τα πάντα μέσα από τους ήχους που παράγουν.

Οι ήχοι είναι μελωδία, αρμονία, μουσική. Άρχισα να αγαπώ τη μουσική. Αν «μιλάς» με τη μουσική δε χρειάζεται να μιλάς καμιά άλλη γλώσσα. Οι άλλοι καταλαβαίνουν! Και χαμογελούν. Και με τα χαμόγελα γράφεται μουσική. Η μουσική των ανθρώπων, η μουσική του κόσμου.

Η μουσική άρχισε να είναι η μοναδική μου συντροφιά. Και κάποια στιγμή στην πορεία μου η μουσική με κράτησε σε μια πολύ δύσκολη στιγμή. Ναι, η μουσική έγινε πια, η ζωή μου.

Μπο

Είμαι ο Μπο.
Τ’ όνομά μου βγαίνει από τη γαλλική λέξη "beau", που σημαίνει «όμορφο». Δεν είμαι

ιδιαίτερα όμορφος εγώ, αλλά η ζωή είναι, και επιμένω σ’ αυτό. Κάθε ένας από εμάς, μπορεί να την κάνει ακόμα πιο όμορφη.
Εξαρτάται βέβαια πώς αντιλαμβανόμαστε το «όμορφο» και πόσο σεβόμαστε τον εαυτό μας και τους άλλους.
Καθώς περνούσαμε από την Ινδία για να φτάσουμε στην Ελλάδα, διάβασα κάπου τα λόγια μιας καλόγριας που ζούσε εκεί. Αυτή η καλόγρια λεγόταν"μητέρα Τερέζα", και πάνω κάτω, έλεγε για τη ζωή….

Η ζωή είναι μια ευκαιρία, εκμεταλλεύσου τα πλενεκτήματα!
Η ζωή είναι ομορφιά, θαύμασέ την!
Η ζωή είναι ένα όνειρο, κατάλαβέ το!
Η ζωή είναι μια πρόκληση, χειρίσου την!
Η ζωή είναι ένα παιχνίδι, παίξε!
Η ζωή είναι μια υπόσχεση, ανταποκρίσου!
Η ζωή έχει ανηφόρες, δέξου το!
Η ζωή έχει και τραγωδίες, αντιμετώπισέ τις!
Η ζωή είναι μια περιπέτεια, τόλμα!
Η ζωή είναι τύχη, όρισέ την!

Η ζωή είναι ζωή, αγωνίσου!

Ήρα

Όνομα καθόλου τυχαίο.

Σύμφωνα με αυτά που οι άλλοι λένε για μένα…

«Δυναμική, έξυπνη, δυνατή, αν χρειαστεί και πονηρή. Όμως πάντα έτοιμη ν’ ακούσει, να συμπαρασταθεί, να συμβουλέψει. Γεμάτη αποφθέγματα ανθρώπων που σημάδεψαν την παγκόσμια σκέψη. Κάθε φορά που διαβάζει κάτι που την συναρπάζει, κλείνει τα μάτια και το ζει. Το ξαναφτιάχνει, το κάνει δικό της κι αν χρειαστεί… το μοιράζεται.»

Μερικά παραδείγματα από τον Χαλίλ Γκιμπράν:

• Να είσαι ευγνώμων για τις δύσκολες στιγμές. Σου έδειξαν πόσο δυνατός μπορείς να είσαι.
• Για να καταλάβεις την καρδιά και το μυαλό ενός ανθρώπου, δες τι σε εμπνέει να κάνεις.
• Δεν βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι στην πραγματικότητα. Τα βλέπουμε σύμφωνα με το ποιοι είμαστε εμείς.
• Να είσαι ευγνώμων για τα καλά και τα άσχημα στη ζωή σου. Και τα δύο σου δίδαξαν κάτι.
• Η στάση σου απέναντι στη ζωή, θα καθορίσει και την στάση της ζωής απέναντί σου.
• Ο φίλος που βρίσκεται μακριά καμιά φορά είναι πιο κοντά σου από εκείνον που ζει στην διπλανή πόρτα.