Η συνεργασία μας ξεκίνησε μετά τη θέαση του παρακάτω βίντεο.
Αναφέρεται σε μια αποικία άλμπατρος, σε ένα νησί στο Βόρειο Ειρηνικό Ωκεανό.
Το βίντεο λοιπόν, περιγράφει, αφηγείται, δείχνει και «πονάει». Οι εικόνες που θα παρακολουθήσετε δεν έχουν προβολείς, δεν παρουσιάζουν διάσημους, είναι σκληρές, αλλά τις μεταφέρουμε εδώ, γιατί απλά είναι αληθινές.
Αναφέρεται σε μια αποικία άλμπατρος, σε ένα νησί στο Βόρειο Ειρηνικό Ωκεανό.
Το βίντεο λοιπόν, περιγράφει, αφηγείται, δείχνει και «πονάει». Οι εικόνες που θα παρακολουθήσετε δεν έχουν προβολείς, δεν παρουσιάζουν διάσημους, είναι σκληρές, αλλά τις μεταφέρουμε εδώ, γιατί απλά είναι αληθινές.
Για την ακρίβεια δεν είναι νησί, αλλά ατόλη. Μια απομονωμένη ατόλη, όπου η πλησιέστερη ηπειρωτική στεριά απέχει περίπου 3200 χιλιόμετρα.
Σ’ αυτή λοιπόν την ατόλη ο Chris Jordan, ένας φωτογράφος, παρακολουθεί και φωτογραφίζει τον κύκλο της ζωής των άλμπατρος.
Τα άλμπατρος είναι θαλασσοπούλια και μάλιστα έχουν το μεγαλύτερο άνοιγμα φτερών απ’ όλα τα πουλιά του κόσμου. Είναι ιδιαίτερα ικανά στον αέρα, χρησιμοποιώντας τη δυναμική πτήση, και την πτήση με κλίση για να διανύσουν τεράστιες αποστάσεις με λίγη προσπάθεια. Τρέφονται με καλαμάρια, ψάρια και κριλ και τα οποία τρώνε είτε αρπάζοντάς τα από την επιφάνεια του νερού είτε βουτώντας.
Είναι αποικιακά πουλιά, που φωλιάζουν τον περισσότερο καιρό σε απομονωμένα νησιά των ωκεανών. Οι δεσμοί μεταξύ των ζευγαριών στα άλμπατρος δημιουργούνται με «τελετές χορού«, και διαρκούν για όλη τη ζωή του ζευγαριού.
Αν αυτό που παρακολουθήσατε στο 1ο βίντεο, συμβαίνει στα 3200 χιλιόμετρα μακρυά από την κοντινότερη ηπειρωτική στεριά, αναλογιστείτε τι συμβαίνει στα νησιά του Αιγαίου.
Δεν έχει άλμπατρος στο Αιγαίο… Ε, και;
Ακολουθήστε μας στην προσπάθεια να αποδείξουμε ότι το παραμικρό ερέθισμα, στην εκπαίδευση, μπορεί να είναι το πρώτο βήμα ενός μεγάλου ταξιδιού…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου