"Ταξιδεύοντας" 2 - Γιατί project και τι σκοπεύουμε να κάνουμε;

1. Οι μαθητές χρησιμοποιούν ευρεία γκάμα γνώσεων, δεξιοτήτων και ικανοτήτων

2. Απαιτούνται ανώτερες μορφές μάθησης και νοητικές δεξιότητες,
για παράδειγμα...

Δημιουργικότητα

Πλάγια σκέψη

Ανάλυση

Σύνθεση

Αξιολόγηση

Αυτοπειθαρχία

Σημαντικά πλεονεκτήματα

Οι μαθητές:

• Τονίζουν τη σημασία που έχει η διαδικασία της μάθησης και όχι το αποτέλεσμα
• Μαθαίνουν να θέτουν στόχους
• Στηρίζονται στην ομαδική εργασία και στη συνεργασία

Δηλαδή, τι σκοπεύουμε να κάνουμε;

1. Επιλογή του θέματος
2. Συγκεκριμενοποίηση των στόχων
3. Συνεργατικός σχεδιασμός
4. Αναζήτηση πηγών
5. Εκτέλεση
6. Παρουσίαση του τελικού προϊόντος
7. Αξιολόγηση

Διαδικασία μάθησης

• Η όλη εργασία των μαθητών κατευθύνεται από εσωτερικά κίνητρα μάθησης.
• Οργανώνονται γύρω από ένα κεντρικό ερώτημα ή πρόβλημα, το οποίο βοηθάει να οργανωθούν και να τεθούν σε ενέργεια οι δραστηριότητες της τάξης.
• Καταλήγουν σε ένα συγκεκριμένο “προϊόν” ή ένα “ερευνητικό” αποτέλεσμα, το οποίο αποτελεί κατά κάποιον τρόπο την απάντηση ή την λύση στο αρχικό κεντρικό ερώτημα ή πρόβλημα.

Είδη προβλημάτων που οι μαθητές καλούνται, να διαχειριστούν

Σαφώς διατυπωμένα, δίνουν όλες τις απαραίτητες πληροφορίες ως προς αρχή – τέλος και επιτρεπόμενους χειρισμούς.

Ασαφώς διατυπωμένα (ή ανοιχτά), δε δίνονται επαρκείς πληροφορίες για τη φύση του προβλήματος καθώς και για τη διαδικασία επίλυσής του. Το πρόβλημα επιδέχεται πολλές και διαφορετικές προσεγγίσεις, συχνά αντιφατικές μεταξύ τους. Συνήθως η λύση δεν είναι μία και ενδεχομένως να μην μπορεί να υπάρξει και λύση.

Και σε τελική ανάλυση….

Πέρα από τη μεταφορά των επιστημονικών στόχων και την καταγραφή της πολυπλοκότητας των διαδικασιών που στοχεύουν στον νοηματικό καταμερισμό για την απλοποίηση του προβληματισμού,………….. έτσι ώστε να γίνει κατανοητός και διαχειρίσιμος από τους μαθητές….!!!!

Στόχος μας είναι ένας:

Σεβασμός σε ό,τι επηρεάζει τον κόσμο που ζούμε, ενεργοποίηση κάθε κυττάρου που μπορεί να προσφέρει θετικά, με ταυτόχρονη βαθιά νοηματοδότηση κάθε χρονοδιαστήματος…

… της δικής μας ζωής, της ζωής του άλλου, της ζωής των άλλων, της ζωής ΟΛΩΝ…

και κλείνοντας τα «γιατί»….

Θα χρησιμοποιήσουμε ένα τμήμα από το δοκίμιο «Η μέθοδος του άρα», του Οδυσσέα Ελύτη (1976).

«Επειδή -να το πούμε κι αυτό- ελευθερία δεν είναι να κινείσαι ανεμπόδιστα στο πεδίο που σου έχει δοθεί. Να διευρύνεις αυτό το πεδίο, και δη κατά τη διάσταση της αναλογίας των αισθήσεων, αυτό είναι. Διαθέτοντας καινούριες μονάδες για τη μέτρηση του κόσμου. Τότε μόνον προχωρείς ταυτόχρονα προς όλες τις κατευθύνσεις, που σημαίνει: αναπτύσσεις ένα πρίσμα διάφανο, ικανό να σε κάνει να βλέπεις όπως ακούς, ή ν’ ακούς όπως βλέπεις, και ούτω καθεξής, όπως μόνον η ψυχή γίνεται να το επιτρέψει. – 

Ένα ρυάκι δεν είναι απλώς λίγο νερό που κατρακυλάει τον κατήφορο. Είναι η λαλούσα κι εύχαρις υποδήλωση της παιδικής ηλικίας των πραγμάτων. Λίγη ξερή, τριμμένη στα δάχτυλά σου, μέντα σε πάει ολόισια στη σκέψη των Ιώνων. Τα χάδια σου είναι η μετάθεση μιας απαλής μουσικής, με όλα τα andante και τα allegro της, πάνω στην επιδερμίδα. Κι εκείνο το φυτό αντικρύ σου, που διαιρεί άνισα πλην σωστά τον χώρο, είναι η αόρατη γεωμετρία που διέπει στο βάθος ολάκερη την οικουμένη. Να, αυτή είναι μια ελευθερία πραγματική, που έχει τη δύναμη τη γενική ν’ αναστέλλει όλες τις επιμέρους αναστολές σου και να σε κάνει, κάθε φορά που τρως μια συναγρίδα ψητή, να τρως κι από λίγο Αιγαίο, με αντίς λεμόνι δυο τρεις οξείς στίχους του Αρχίλοχου. Υπερβολές; Δε νομίζω. Μάλλον ακριβολογίες. Ιδέστε πώς μια συκιά μαλώνει τον άνεμο με τα ροζιάρικα κλαδιά της• ακούστε, την ώρα που βραδιάζει, τα γαβγίσματα των σκύλων, πώς σχηματίζουν έναν ορίζοντα πέρα εκεί στην ακροποταμιά, και θα καταλάβετε. Κι αν δεν καταλαβαίνετε, τότε ρεμβάσετε. Μείνετε πολλή ώρα, μέχρις απελπισίας, μόνος, και ρεμβάσετε. Αλλά προσοχή: όχι καθόλου αναμασώντας τα αισθήματά σας• απλώς ανατοποθετώντας τα πράγματα γύρω σας.»

γι αυτά!