Ένας ύμνος του Ναζίμ Χικμέτ στην ειρήνη
Το ποίημα και το τραγούδι υπάρχουν με πολλούς τίτλους (και επανεκτελέσεις) στο διαδίκτυο. Μεταξύ αυτών οι πιο διαδεδομένοι (στα αγγλικά) είναι "The little dead girl", "I come and Stand at Every Door", "Hiroshima Girl", "Hiroshima "κ.α. Το ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ δεν είχε τυχαία τον τίτλο "Το μικρό κορίτσι". Η κωδική ονομασία της ατομικής βόμβας που έριξαν οι ΗΠΑ στη Χιροσίμα ήταν "Μικρό Αγόρι"...
Ένα παιδί κλαίει στα συντρίμμια της πόλης |
Το ποίημα μελοποιημένο από τους This Mortal Coil...
I come and stand at every door
But no one hears my silent prayer
I knock and yet remain unseen
For I am dead
For I am dead
I'm only seven although I dead
In Hiroshima long ago
I'm seven now as I was then
When children die they do not grow
My hair was scorched by swirling flame
My eyes grew dim my eyes grew blind
Death came and turned my bones to dust
And that was scattered by the wind
I need no fruit I need no rice
I need no sweet nor even bread
I ask for nothing for myself
For I am dead
For I am dead
All that I ask is that for peace
You fight today
You fight today
So that the children of this world
May live and grow and laugh and play
But no one hears my silent prayer
I knock and yet remain unseen
For I am dead
For I am dead
I'm only seven although I dead
In Hiroshima long ago
I'm seven now as I was then
When children die they do not grow
My hair was scorched by swirling flame
My eyes grew dim my eyes grew blind
Death came and turned my bones to dust
And that was scattered by the wind
I need no fruit I need no rice
I need no sweet nor even bread
I ask for nothing for myself
For I am dead
For I am dead
All that I ask is that for peace
You fight today
You fight today
So that the children of this world
May live and grow and laugh and play
Το ποίημα (σε απόδοση του Γιάννη Ρίτσου)
Εδώ ή αλλού χτυπάω όλες τις πόρτες
Ω μην τρομάζετε καθόλου που ‘μαι αθώρητη
κανένας μια μικρή νεκρή δεν μπορεί να δει
Εδώ και δέκα χρόνια εδώ καθόμουνα
στη Χιροσίμα ο θάνατος με βρήκε
κι είμαι παιδί τα εφτά δεν τα καλόκλεισα
μα τα νεκρά παιδιά δεν μεγαλώνουν.
Πήραν πρώτα φωτιά οι μακριές πλεξούδες μου
μου καήκανε τα χέρια και τα μάτια
Όλη όλη μια χουφτίτσα στάχτη απόμεινα
την πήρε ο άνεμος κι αυτή σ’ ένα ουρανό συννεφιασμένο
Ω μη θαρείτε πως ζητάω για μένα τίποτα
Κανείς εμένα δεν μπορεί να με γλυκάνει
γιατί το παιδί που σαν εφημερίδα κάηκε
δεν μπορεί πια τις καραμέλες σας να φάει
Εγώ είμα που χτυπώ την πόρτα σας, ακούστε με
φιλέψτε με μονάχα την υπογραφή σας
έτσι που τα παιδάκια πια να μην σκοτώνονται
και να μπορούν να τρων τις καραμέλες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου